A story from the field - januari 2024

More inspiration... :)

Na een lange vlucht en een kort nachtje in Nairobi, rij ik wederom met mijn dierbare vriend Victorio en de Spaanse ingenieur Carlos door de poorten van het ziekenhuis in Maragua. Het voelt toch iedere keer weer een beetje als thuiskomen. In ons huisje naast het ziekenhuis wat we al jaren in bruikleen hebben van het county management staat onze Margaret, die al 20 jaar voor Vihda werkt, ons op te wachten met lokale thee en mango’s.

Niet lang erna stappen we in de auto met dozen met Engelse kinderboeken, gedoneerd door de International Primary School in Den Haag en door het American Book Centre, die ik mee heb genomen uit Nederland. We hebben in een dorpje niet ver van Maragua een nieuw huis gebouwd voor een bijzonder kansarme familie, en de woonkamer fungeert nu als kersverse bibliotheek voor de kinderen vanuit de wijde omgeving. Het kleine boekenkastje dat we al opgehangen hadden wordt met hulp van de toestromende kinderen gevuld, en de boeken met bijzonder veel interesse en nieuwsgierigheid bekeken. Stap 1 van de bibliotheek!

We bespreken met de vrouw des huizes een systeem om de boeken te rangschikken (bij leeftijd) en om te zorgen dat er goed gezorgd wordt voor de boeken.

De volgende stappen zijn om nog twee boekenkastjes maken, een grote tafel met stoelen waar de kinderen kunnen lezen en huiswerk kunnen maken, en verlichting met zonnecellen (aangezien er geen elektriciteit is in het dorpje) (zie foto’s). De zon gaat bijna onder, en we hobbelen over een zandweggetje terug naar Maragua…

De volgende dag bestaat uit families bezoeken, wiens kinderen door ons gesteund worden met scholing. We gaan eerst naar een moeder met twee kinderen waar er nu een op de lagere en een op de middelbare school zit. Aangezien de moeder bijzonder veel moeite heeft om de touwtjes aan elkaar te knopen (en de vader in geen velden of wegen te bekennen is, helaas meer regel dan uitzondering) nemen we ook wat basisvoedsel mee, zoals meel, suiker en olie – hard nodig en erg welkom (foto: Victorio en Carlos met een zak meel op weg).

Daarna bezoeken we een hele grote familie – opa, oma, tante’s, ooms, neven, nichten, allemaal bij elkaar, ik hou niet meer bij wie wie is! De oudste dochter van deze familie is zojuist afgestudeerd aan college in ‘hospitality management’. Deze dame is geboren in 2004 en was destijds een van de eerste babies wiens moeder HIV+ was en die de Aidsremmer nevirapine heeft gekregen om transmissie van het virus te voorkomen. Vihda heeft haar al die jaren gesponsored – de 8 jaar op de lagere school, 4 jaar middelbare school, en 2 jaar college. Nu is ze klaar ‘to give back’ – ze is tot nu toe de enige in haar familie die gestudeerd heeft, en kan met haar diploma op zak een goede baan krijgen om haar familie te ondersteunen. Haar broer is ook bijna klaar met de opleiding ‘data management’, en volgt dan in haar voetsporen!

Ps: uit privacy overwegingen maken we geen foto’s van de families of hun woonomstandigheden. We hebben een uitgebreide beschrijving en foto’s van alle kinderen die we ondersteunen met beurzen.

Die dag bezoeken we nog drie families van kinderen wiens scholing we sponsoren. En de volgende dag hebben we een vergadering met Dr. Victorio, de counsellor van het ziekenhuis, de manager en archief medewerker van Vihda, en ik. De meeste kinderen gaan naar een kostschool, aangezien ze hier ook (veilig) onderdak en eten krijgen. Ieder kind wordt besproken. Wat doen we als een kind geen goede cijfers haalt? Moet hij of zij dan stoppen? Of naar een andere school? Hoe ver kunnen we gaan met ondersteunen? En kunnen wij bepalen wat een kind gaat studeren? Moeilijk vragen, en ieder kind heeft een eigen verhaal dat we kennen en komt uit een moeilijke thuissituatie, en behoeft daarom ook een persoonlijke aanpak… en verder gaat het ons niet alleen op scholing, maar ook om te zorgen dat de kinderen in een veilige omgeving kunnen opgroeien, en een kans krijgen. “We don’t only give scholarship, we also rescue”. In totaal bespreken we 14 kinderen op de lagere school, 16 op de middelbare school, en 10 die naar college of universiteit gaan – en ieder van hen krijgt van ons een kans 😊.

De volgende dag gaan we naar de hoofdstad van de county Muranga, waar we het grootste ziekenhuis in de omgeving bezoeken. Hoewel kanker waarschijnlijk heel veel (en steeds meer) voorkomt, wordt het nog bijzonder weinig gediagnostiseerd, en als dat al gebeurt dan is behandeling nog bijna niet mogelijk – zeker niet als je weinig geld hebt. Er is hier in het ziekenhuis palliatieve zorg, en we helpen met het opzetten van het oncologie centrum met donatie van wat materialen (zie foto). Daarna spreken we met de directeur over ‘the way forward’ – te beginnen met een visite voor inspiratie aan een buur-county die verder is met het behandelen van kanker.

Daarna doen we onze nettere kleren uit en gaan we weer cross-county naar Mihango, naar het grote waterdam project waar Vihda de afgelopen jaren heel hard aan gewerkt heeft. Er zijn wat problemen met de water toevoer naar het grote vat in het kleine ziekenhuisje. De oorzaak wordt hier onderzocht door de ingenieursvriend en Dr. Victorio, hier op de foto balancerend op een laddertje. En het water stroomt daarna vrolijk uit het kraantje! (zie foto).

Het water is ook bestemd voor de school in het dorp zelf, waar 600 kinderen in de nabije toekomst toegang krijgen tot schoon drinkwater en faciliteiten om hun handen te wassen – stap 1 om ziektes te voorkómen!

Ons project om een ‘hygiëne-corridor’ te maken is bijna afgerond, inclusief een grote watertank, kranen, handige zeep, en educatie. Alle kinderen kunnen dan na het toilet hun handen wassen, de beste en meest effectieve manier om veel ziektes te voorkómen.

Terwijl ik dit verhaal aan het schrijven ben, ontvang foto’s van Victorio waar kinderen voor de eerste keer hun handen kunnen wassen – wat gepaard gaat met enorm veel hilariteit en enthousiasme!

En er is nog veel meer gebeurd, en nieuwe projecten besproken, in de tijd dat ik hier was – teveel om allemaal op te schrijven… Maar ik hoop dat ik met deze kleine impressie uit Maragua weer ietwat kan overbrengen wat we allemaal wél kunnen doen, samen.

Dus… to be continued! 😊